Alea iacta est

Binnen een kleine week start de Picos-expeditie, editie 2008. Tijd om deze blog eens vanonder het internetstof te halen.

Na het succes van vorig jaar kan het niet meer beter, zegt de realist in mij (wat is eigenlijk het verschil tussen een realist en een pessimist?). Zeg nu zelf: -1500m halen, top 10 in de wereld. Wat wil je nog meer? Wat kan nog meer?
Dit jaar zijn mijn exploratieverwachtingen gering. Toch wat dieptepotentieel betreft. Er zal geklommen moeten worden (tenzij we wreed veel sjans hebben). En dat kost tijd... Plus de eerste collecteur die steil naar beneden loopt, moet ik nog tegenkomen. Maar aan de andere kant: er zijn nog diverse exploratiemogelijkheden, we gaan ons zeker niet vervelen. En stel dat het loopt, dan staan we toch vlug nog een paar trapjes hoger in die top 10... maar spectaculair zal het toch niet zijn.
Nu ja, zo mediageil zijn we nu ook weer niet :-)

Een andere reden waarom de expeditie voor mij niet beter kan dan vorig jaar is louter persoonlijk. Een glijval in een bos, anderhalve maand geleden, deed mijn voorste ligamenten van mijn rechterpoot allesbehalve deugd. Wat veel vraagtekens plaatste naast mijn expeditiedeelname. Plan was dan ook om dit weekend mijn voet te testen. Onder en boven de grond.
Het was geen succes, evenmin was het een teleurstelling. Sommige zaken blijven pijnlijk (zoals een laars aandoen!). Maar een mens moet beslissen. Ruim 2000 jaar geleden zei een zekere Juul iets over een geworpen teerling. Met veel zin voor pathos en dramatiek meet ik me in deze situatie ook die uitspraak aan. Meegaan vind ik nu al een succes, maar fysiek ben ik zeker geen 100%. Het moment dat ik het daar niet meer veilig of gezond ga vinden, zal ik ook niet beginnen forceren.
En hetgeen ik al jaren zeg, dat degene die voldoende levend aan de ingang van de grot geraakt, deze ook kan doen, zal ik nu eens op mezelf toepassen.