zaterdag, augustus 05, 2006

*geslachtsdeel*zak

Een diepe, vertikale grot uitjumaren met een of meerdere kitzakken gebeurt grotendeels in alle eenzaamheid. Een gevecht tegen de vermoeidheid, tegen de wrijving van borstharnas en gordel... en tegen het gewicht van de kitzakken. Die kitzakken blinken dan nog vooral uit in doen wat je niet vraagt. Wat de "diepere ik", die in ieder van ons schuilt, naar boven brengt. Samen met een brok adrenaline: vloeken, verwensingen allerhande... en onzacht behandelen van onze teergeliefde kitzak...
Hoe vaak heb ik me met mijn laatste krachten opgeduwd uit een put om dan naar beneden getrokken te worden door een zak... Hoe vaak bleef plofte die k****zak vlak voor (of op) mijn gezicht, toen ik die verder weg wilde duwen in een smerige passage...

Aangezien ik een paar dagen geleden al mijn fotogerief in een sherpa naar boven diende te jumaren, is er dan ook een pleiade aan XXX-rated termen de grot in gebruld. Nu ja, eenmaal boven gekomen, bleek dat Anja ook deze "diepere ik" had ontdekt, wat spontaan de lach op ons gezicht toverde.

Op het einde van de expeditie doen we een rituele verbranding van 1 kitzak, om een voorbeeld te stellen... met alle andere kitzakken als getuige. Dan zullen ze wel braaf zijn, dan zullen ze wel luisteren. Or else...

David D.R.