Ik leef nog...

OK, ik zit ergens in Vietnam (iets met een Chau in dacht ik). Net terug van 4 dagen back to basics in een elektriciteitsloos dorp. Fantastische omgeving. Primair woud op de coonkarst, daartussen rijstveldenvlaktes (die nu nogal droog stonden). Echt een paradijselijk zicht.
En het belangrijkste van dit schrijven (voor mij toch): het is vandaag mijn verjaardag. Of mijn lucky day. Of ik ben een van mijn 9 levens kwijt. Of... Ja, zo kan ik nog even doorgaan. Hangen aan een touw waarbij het eerste en enige (en stevig geachte) ankerpunt breekt met potentieel ruim 100m onder je is echt geen fijne ervaring. Als dat ankerpunt van xx kg nog eens je hoofd net mist en via je schouder de dieperik in vliegt zonder dat het touw er nog aan vast hangt, staat een mens te beven op zijn benen. Opposerend. Toevallig per ongeluk was ik dat daar van plan (om een knoop te passeren). Geen seconde te vroeg, zo bleek dus. Katleen was er ook niet goed van. En maar roepen... En ik maar een eindeloze seconde wachten op die steen, terwijl ik al totaal van de wereld was in die geluksopposee...
Met als resultaat: we hebben een -100m en die grot is nog zeker 100m dieper, wie weet komt die zelfs terecht in die grote collecteur die daar moet liggen en die Koen, Rudi, Katleen en ik daar een paar dagen vruchteloos hebben proberen te vinden.
Maar dat zal dan voor een andere groep zijn, vermoedelijk op een andere expeditie...